PLATFORMA PALEOZOICZNA

Tektonika skomplikowana bardziej niż na platformie prekambryjskiej; wyróżnić tu można trzy grupy jednostek tektonicznych: deformacje ciągłe (antykliny, synkliny), deformacje nieciągłe (uskoki, rowy, zręby), tektonikę solną (halokineza i halotektonika).

W efekcie ruchów potomnych fazy laramijskiej powstały: zespół niecek brzeżnych, wał środkowopolski (z osłoną mezozoiczną Gór Świętokrzyskich), synklinorium szczecińsko-łódzko-miechowskie, monoklina przedsudecka, monoklina śląsko-krakowska.

Z platformą związane są struktury paleozoiczne wyżyn środkowej Polski, rozciągające się od Wyżyny Krakowsko-Częstochowskiej na zachodzie po Wyżynę Lubelską na wschodzie. Tworzą wydłużony równoleżnikowo pas łagodnych wzniesień zwanych wałem metakarpackim, który powstał w miocenie w związku z ruchami tektonicznymi w Karpatach. Dzięki trzeciorzędowym ruchom wznoszącym i towarzyszącej im erozji, skały paleozoiczne odsłaniają się na powierzchni w okolicach Krakowa oraz w Górach Świętokrzyskich, a na pozostałym obszarze przykryte są cienką pokrywą utworów mezozoicznych, przez co są dobrze poznane. Wyróżniono tu kilka jednostek geologicznych o osiach skośnych do wału. Opisano je jako niezależne jednostki strukturalne. Są nimi: krakowidy, masyw małopolski, Góry Świętokrzyskie, wyniesienie radomsko-kraśnickie.