ŚLĘŻA

Należący do Korony Gór Polski najwyższy szczyt Przedgórza Sudeckiego oraz Masywu Ślęży stanowiącego izolowaną grupę wzgórz wyspowych wznoszących się na różną wysokość ponad poziom otaczającej je równiny. Osiąga wysokość 718m n.p.m. Jego południową część budują serpentynity powstałe z przeobrażenia perydotytu sąsiadujące z gnejsami bloku sowiogórskiego i ich wschodniego obrzeżenia. Przede wszystkim jednak tworzą go przeobrażone w różnym stopniu skały zasadowe i ultrazasadowe uważane za kompleks ofiolitowy stanowiący obdukowany fragment dawnego dna oceanicznego. Izotopowo jego wiek określono na późny sylur do wczesnego dewonu. Budują go grubo- i średnioziarniste gabra diallagowe, a także – zwane potocznie amfibolitami – bazalty i diabazy zmetamorfizowane hydrotermalnie w warunkach obejmujących cały zakres facji zieleńcowej oraz dolny zakres facji amfibolitowej. Amfibolity te kontynuują się w podłożu północnego przedpola Ślęży aż po Rogów Sudecki, gdzie sąsiadują z łupkami metamorficznymi północno-wschodniej osłony granitoidów oraz ze zmetamorfizowanymi łupkami krzemionkowymi i fyllitami Pustkowia Wilczkowickiego.

Charakterystycznym elementem morfologii wzgórz Masywu Ślęży są spłaszczenia szczytowe i śródstokowe oraz formy skalne szczególnie licznie występujące w podszczytowych partiach Ślęży, która swoim kształtem przypomina stożek, a jej stoki są bardzo słabo rozcięte erozyjnie. Na północnym-wschodzie kontynuację jej lekko zaznaczonej strefy osiowej o rozciągłości SW-NE stanowią wzgórza Stolna, Wieżyca i Gozdnica. Na południe od niej zaś znajduje się, nazywany masywem Gogołów-Jordanów, równoleżnikowy pas niższych wzniesień oddzielonych głęboką przełęczą Tąpadła; od zachodu ku północnemu-wschodowi są to Wzgórza Kiełczyńskie, Masyw Raduni-Czernicy i Wgórza Oleszeńskie.