DOLINA ELIASZÓWKI

Zwana również Doliną Eliasza; w całości zalesiona; ma charakter wąwozu o przeważnie stromych zboczach. Całkowita jej długość to 6km; w górnej części posiada dwie suche odnogi (zachodnia w stanie naturalnym, wschodnia z drogą asfaltową); w dolnej - w 1989r. utworzono rezerwat przyrody o powierzchni 106,68ha, a w 1629r. na zachodnim zboczu rozpoczęto budowę klasztoru Karmelitów Bosych. Erem otoczony jest 4km długości murem. Dla ułatwienia kontaktu ze wsią Siedlec w latach 1671-91 nad dnem doliny wzniesiono most zwany diabelskim - unikat na skalę europejską. Spoczywał on na 11 arkadach, z których najwyższa miała 18m. Jego długość wynosiła 120m, szerokość - 9,5m. Obecnie budowla jest w stanie ruiny; "zdobi" ją niewielki wodospad utworzony na Eliaszówce - potoku płynącym dnem wąwozu. Na uwagę zasługuje także zjawisko zstępowania źródeł w dół doliny, o czym świadczą wyschłe nisze źródłowe.

Obydwie górne odnogi jaru wycięte są w utworach jurajskich, jednak z biegiem osiągają triasowy dolny wapień muszlowy z dolomitami kruszconośnymi. Jeszcze niżej pojawia się karboński wapień węglowy, który Eliaszówka opływa półkolem. Towarzyszy on jednak potokowi aż do połączenia się z Czernką w Krzeszówkę. W tych samych wapieniach powstały także malownicze boczne wąwozy (Kulenda, Mazurowe Doły) znajdujące się na wschodnim zboczu. Właściwa Dolina Eliaszówki ciągnie się jednak na długości ok. 2km ponad połączeniem się Eliazówki z Czernką. Ma ona tutaj charakter skalistego wąwozu, który stanowi wschodnią granicę wychodni triasowych koło Krakowa. Powstały tu także niewielkie groty (św. Hilarona, św. Onufrego), a z warstw wodonośnych wypływają źródła (św. Eliasza, św. Elizeusza, św. Józefa) zasilające Eliaszówkę.