DOLINA KOBYLAŃSKA

Nazywana Doliną Karniowicką; najpełniej ukazuje piękno krajobrazu Dolinek Podkrakowskich. Wraz z "sąsiadami" rozcinają zbudowaną z wapieni górnojurajskich płytę Wyżyny Olkuskiej, która od południa opada do płaskiego zapadliska Rowu Krzeszowickiego serią uskoków. W tym rejonie tworzą one doskonale widoczny i czytelny w krajobrazie próg tektoniczny o wysokości dochodzącej do 100m. Stanowi on granicę pomiędzy Wyżyną Olkuską (Płaskowyżem Ojcowskim) a Rowem Krzeszowickim.

Najbardziej malownicza jest dolna część Doliny Kobylańskiej. Ma ona charakter kanionu, u ujścia którego znajduje się Źródło Antoniego, a jego zbocza tworzą strome skalne ściany, postrzępione granie, skalne grupy o niezwykłych kształtach i oryginalnych nazwach (np. Żabi Koń, Wronia Baszta, Sępia Baszta) nadanych przez trenujących tu od ponad stu lat taterników. Środkowa część doliny jest zalesiona, a wznoszące się na lewym zboczu odosobnione grupy skalne są w większości z dna doliny niewidoczne. W górnej części doliny (Będkowice) nie występują już tak malownicze krajobrazy - kończy się ona w rozłogach, a nieliczne skałki - występujące na lewym zboczu - porośnięte są lasem.