GÓRA ŚW. ANNY

Najwyższe wzniesienie dominującego nad otoczeniem Grzbietu Chełmu rozciągającego się z północnego-zachodu na południowy-wschód. Ma on długość ok. 20km, a szerokość ok. 5km i zapada na południe oraz zachód w kierunku doliny Odry. Wschodnie jego zbocze jest nieco mniej strome, zaś północne łagodnie przechodzi w Równinę Opolską. Nazwę zawdzięcza patronce kościoła i klasztoru franciszkańskiego znajdującego się w centrum miejscowości Góra św. Anny. Wcześniej jednak nazywała się ona: Chełm (wzgórze, wzniesienie), Góra Chełmowa, Góra Chełmska, Wysoka Góra, Góra św. Jerzego (od znajdującej się tu niegdyś kapliczki św. Jerzego), Święta Anna (Świętojańska, Świętoanieńska lub Annaberg) i Sankt Annaber.

W późnym paleogenie na obszar Góry św. Anny od południa nasuwały się Karpaty. W wyniku obciążenia obszaru Śląska, ugięciu i pęknięciu uległy tutejsze utwory powstałe w karbonie, triasie i kredzie. Wówczas przez głębokie rozłamy na powierzchnię zaczęła wydostawać się magma. Procesowi temu towarzyszyły wyrzuty materiału piroklastycznego. W konsekwencji na utworach kredowych formował się stożek wulkaniczny zbudowany z leżących na przemian warstw law i popiołów. Po oligocenie jednak nastąpiła całkowita jego erozja wraz z podścielającą go pokrywą kredową. Dzisiejszy konusowaty kształt Góry św. Anny nie ma zatem nic wspólnego z pierwotnym stożkiem. Jest on bowiem twardzielcem - odpornym na wietrzenie ostańcem stanowiącym fragment komina wulkanicznego wypełnionego nefelinitem.