CZASŁAW

Nieczynny kamieniołom, w którym eksploatowano piaskowce warstw istebniańskich. W rejonach swego występowania stanowią pospolicie stosowany materiał na kamień łamany i tłuczeń. Odmiany zwięzłe stosowane są jako ciosowy kamień budowlany, a także jako kamień na płyty okładzinowe, stopnie, nagrobki, cokoły itp. Największe znaczenie architektoniczne mają piaskowce z dolnej części tych warstw. Są one na ogół oligomiktyczne, arkozowe i szarogłazowe, źle wysortowane, gruboziarniste, czasami zlepieńcowate. Ich barwa jest zróżnicowana, na świeżo przeważnie popielata zmieniająca się pod wpływem wietrzenia na brudnobiałą z rdzawymi plamkami, bladożółtą, rdzawo-kremową lub brunatną. Posiadają one skąpe spoiwo ilaste, lokalnie krzemionkowe, z tendencją do tworzenia konkrecji cementacyjnych. Występują w grubych ławicach, miąższości do 5m, a nawet więcej. Są na ogół silnie porowate, mało nasiąkliwe, o małej lub średniej wytrzymałości na ściskanie i bardzo dobrej mrozoodporności. Na ogół piaskowce te charakteryzują się dobrą blocznością. Użyto je do modernizacji systemu przeciwpowodziowego wzdłuż biegu Wisły i Rudawy oraz przy samym ujściu Wilgi w Krakowie.

Skała w czasławskim wyrobisku jest bardzo grubo- i średniouławicona; w partiach spągowych wypełnień kanałów erozyjnych występują zlepieńce, gradacyjnie przechodzące ku górze w piaskowce. Profil bogaty w różnorodne struktury sedymentacyjne: pozytywy śladów na stropach ławic z przeważającymi strukturami o genezie mechanicznej (głównie efekty wleczenia klastów łupkowych oraz ślady organiczne mułożerców), kanały erozyjne, konwolucje, klasty mułowe, dajki klastyczne oraz struktury deformacji wewnątrzławicowej (skutki podmorskich ruchów grawitacyjnych).