DIABLI KAMIEŃ

Peryglacjalno-denudacyjna wysoka grzęda skalna gruboławicowego piaskowcowa ciężkowickiego jednostki śląskiej o rozciągłości równoleżnikowej zapadającego na południowy-wschód pod kątem 15°. Piaskowiec zawiera liczne, bezładnie rozmieszczone otoczaki (głównie kwarcu). Cały kompleks skalny jest dobrze odsłonięty od strony północnej. W części dolnej tworzy on głęboki nawis ponad piaskowcami średnioziarnistymi o miąższości ok. 0,5m wykazującymi drobnopłytkową oddzielność. Wysokie, pionowe ściany skały są tu rozczłonkowane poszerzonymi szczelinami, których powierzchnie pokryte żelazistymi skorupami podlegają eksfoliacji. Efekty tego procesu widoczne są również na eksponowanych i podwieszonych powierzchniach Diablego Kamienia. Ściany od południowej strony opadają progami w kierunku stromego, zalesionego stoku. Powierzchnia szczytowa skały jest podzielona rozszerzonymi szczelinami, a niektóre z nich są zaklinowane przez różnej wielkości bloki piaskowców. W obrębie wyniosłych części powierzchni szczytowej Diablego Kamienia znajdują się nieliczne, małe kociołki wietrzeniowe, okresowo wypełnione wodą. Dnia 16 listopada 1998r. został uznany za pomnik przyrody nieożywionej.

Na ścianach Diablego Kamienia można podobno dostrzec 5 wgłębień. Według legendy są to odciski palców diabła, który nie mógł ścierpieć klasztoru w Szczyrzycu nawracającego ludzi od grzechu. Aby go zniszczyć, porwał wielki kamień. Jednak modlitwy zakonników i dźwięk dzwonów bijących na anioł pański sprawiły, że diabeł stracił moc i upuścił kamień w lesie 3km przed klasztorem.

Po wschodniej stronie kamienia do 1992r. mieszkał pustelnik z klasztoru cystersów w Szczyrzycu. Po jego śmierci pustelnię zamieszkiwał inny zakonnik; czynił to jednak okresowo do roku 1997.