PIERZCHÓW

Dwa pomniki przyrody nieożywionej (od 16 listopada 1998r., jedyne w gminie Gdów) będące "pamiątkami" po zlodowaceniu południowopolskim (Mindel). Wówczas lądolód niósł w sobie - wydarte z tarczy fenoskandzkiej Finlandii - głazy czerwonego granitu rapakiwi i dotarł aż do północnych stoków Sudetów oraz Karpat. Z czasem lodowiec - zablokowany od południa przez masywy górskie - zaczął się topić, pozostawiając po sobie głazy wraz z wałem moreny czołowej, które z kolei zostały szybko usunięte przez wody polodowcowe i górskie rzeki spływające przez Bramę Przemyską ku Morzu Czarnemu.

Mniejszy z głazów (kształtem przypominający kopułę o średnicy ok. 1m wysokiej na ok. 80cm) znajduje się na wschód od szkoły w Pierzchowie; większy (podobny do leżącego ściętego prostopadłościanu o wysokości 1,5m i obwodzie niespełna 8m) - przy kopcu Jana Henryka Dąbrowskiego. Są to typowe granity rapakiwi występujące m.in. w Finlandii oraz Szwecji; zawierają czerwone i różowe kryształy skaleni potasowych poprzerastanych wrostkami kwarcu, hornblendy i biotytu. Początkowo spoczywały one w korycie Raby i były przenoszone wraz z kolejnymi wielkimi powodziami. W obecne miejsca zostały przetransportowane dzięki staraniom tutejszych mieszkańców.