WĄWÓZ KORZENIOWY DÓŁ

Głębocznica powstała w wyniku działalności człowieka. Rozcina garb na prawym zboczu doliny Grodarza. Długa jest na ok. 400m, a jej dnem prawdopodobnie od ok. 400 lat przebiega droga. To właśnie jej użytkowanie doprowadziło do koncentracji erozji liniowej na stoku i uzupełnienie erozji antropogenicznej naturalnymi procesami jak spłukiwanie, deflacja, sufozja, erozja wgłębna, procesy masowe, kriogeniczne itp. Do cech charakterystycznych obiektu należą: płaskie dno, bardzo strome stoki i brak bocznych odgałęzień typowych dla naturalnych wąwozów.

W przebiegu Wąwozu Korzeniowy Dół można wyróżnić 3 odcinki. Górny ok. 100m długości charakteryzuje się przekrojem skrzynkowym ze zboczami wysokimi na 2-4m, w profilu których widoczne są różnobarwne poziomy gleby płowej; dno o spadku 5-6° ma szerokość 3-3,5m. Środkowa partia jest najbardziej malownicza; jej długość to ok. 200m, głębokość wzrasta do 5-8m, zaś spadek dna szerokiego na 3,5-4m - do 8-10°; ujawniają się w niej skutki destrukcyjnej działalności korzeni drzew odspajających pakiety lessu; miejscami korzenie zwisają ze ścian, podpierają je i osłaniają. Dolny fragment długi na ok. 100m tworzy zakręty w kształcie litery S, a u podnóży wysokich na 5-6m zboczy gromadzi się materiał z obrywów, zwężając dno; jest on najbardziej wilgotny i narażony na dziczenie oraz utratę charakteru głębocznicy.

Dno Wąwozu Korzeniowy Dół prawie nie jest rozcinane, ponieważ na początku XXI wieku zabezpieczono je przed erozją preparatem epoksydowym. U podnóża zboczy leży materiał z niewielkich obrywów. Nie jest on rozprowadzany ze względu na wstrzymanie ruchu kołowego, a względną stabilność ścian zapewnia ich przesuszenie dzięki "ciepłej" ekspozycji zbocza z wąwozem. Poniżej wylotu wąwozu uformował się rozległy stożek napływowy wspólny ze stożkiem sąsiednich Dołów Podmularskich.