TARNICA

Dwuwierzchołkowy, wąski, ostry, wydłużony szczyt stanowiący najwyższy punkt polskich Bieszczadów zaliczany do Korony Gór Polski. Wznosi się 500m ponad dolinę Wołosatki i 1346m n.p.m. (wierzchołek północny jest o 7m niższy). Szczytową jej partię stanowi rozległe pole rumowiskowe, a na stokach występują pojedyncze osuwiska o utrwalonej rzeźbie. Swoją nazwę zawdzięcza rumuńskiemu słowu tarniţa oznaczającego przełęcz, siodło. 2 września 2000r. na jej południowym zwieńczeniu wzniesiono metalowy krzyż o wysokości 8,5m. Upamiętnia on wizytę ks. Karola Wojtyły z 5 sierpnia 1953r. Początkowo do wydarzenia tego – wraz z pamiątkową tablicą – nawiązywał mniejszy o 1,5m krzyż, jednak uległ on złamaniu wiosną roku 2000.

Zarówno podłoże Tarnicy, jak i jej podłoże oraz całe pasmo wraz z pasmami Szerokiego Wierchu, Połonin, Halicza, Bukowego Berda oraz Magury Stuposiańskiej zbudowane są z serii skalnych jednostki śląskiej. Znaczna część tej jednostki należy do centralnej depresji karpackiej, czyli rozległego obniżenia strukturalnego z występującą na powierzchni grubą pokrywą oligoceńskich warstw krośnieńskich – najmłodszą serią fliszową w tej części Karpat, pod którą zalegają starsze serie fliszu.

Tarnica znajduje się w obrębie synkliny Terebowca. Jest to wstecznie obalony fałd, którego północno-wschodnie skrzydło nasuwa się na łuskę Grandysowej Czuby, południowe jest silnie zredukowane (charakterystyczna cecha synklin w bieszczadzkiej części centralnej depresji karpackiej), zaś jej jądro reprezentuje wąska wychodnia oddziału nadotryckiego. Od południowego-wschodu wychodnię synkliny Terebowca o ok. 1km przesuwa uskok Halicza biegnący przełomowym odcinkiem doliny Wołosatki. Ku północy przedłuża się on w kulisową strefę uskokową doliny potoku Roztoki. Synklinę Terebowca budują należące do warstw krośnieńskich: seria otrycka i oddział nadotrycki. Seria otrycka to gruboławicowe piaskowce tworzące przeważnie ławice od 1 do kilku metrów miąższości skupione w pakietach o grubości od kilkunastu do ok. 200m; w obrębie pakietów ławice często leżą jedna na drugiej, rzadziej przedzielone są cienkimi warstwami łupków lub kilkudziesięciocentymetrowymi pakietami cienkoławicowych piaskowców i łupków. Stanowiący zaś najmłodszą część warstw krośnieńskich odział nadotrycki to seria cienkoławicowych łupków i piaskowców. Pierwsze to typowe łupki krośnieńskie (niebieskawo-szare, margliste; wśród szarych o miąższości do ok. 50cm występują cieńsze (ok. 10-20cm) warstwy ciemnych łupków marglistych i rzadkie warstwy łupków bezwapnistych); drugie przeważnie występują w cienkich ławicach o miąższości do 20cm i są przeważnie bardzo drobnoziarniste, silnie wapniste, stalowoszare.