JASKINIA SKOROCICKA

Największa w Polsce jaskinia rozwinięta w gipsach. Znana już w latach 30-tych XIX wieku, gdy polecana była jako obiekt godny zwiedzania dla pierwszych kuracjuszy z uzdrowiska w Busku-Zdroju.

Jaskinia Skorocicka powstała w gipsach szkieletowych w najwyższej części strefy freatycznej o swobodnym zwierciadle wód, w warunkach hydrogeologicznych zbliżonych do współczesnych. Jej rozwój należy wiązać z rozcinaniem i denudacją gipsów, czyli z istniejącymi na powierzchni formami krasowymi. Nie wykazuje ona związku z wczesnymi etapami procesów krasowych, więc najprawdopodobniej nie jest ona starsza od zlodowaceń południowopolskich.

Całkowita długość Jaskini Skorocickiej, wraz z tworzącymi ją Jaskinią Górną oraz Jaskinią Dzwonów, wynosi 352m. Stanowi czynny przepływ potoku skorocickiego w krawędzi doliny. Ciek ten dzieli jaskinię na dwie części, z których północna jest wyższa i częściowo zawaliskowa. Ku południowi korytarz staje się niższy, nie przekraczając 5m. Rozwinął się on w gipsach szklicowych i nigdzie nie ma charakteru zawaliskowego. W wielu miejscach odchodzą od niego ciasne i błotniste korytarzyki, a na jego ścianach występują liczne formy wykształcone przez płynącą wodę: myte kanały, ślady starszego poziomu koryta, kominki krasowe; powszechne są także wtórne formy gipsowe - krzaczkowate, groniaste i paciorkowate skupienia. Większa część ciągu głównego oświetlona jest światłem dziennym wpadającym przez otwory.