TRZĘSACZ

Znajdujący się na obszarze Wybrzeża Trzebiatowskiego brzeg klifowy stanowiący północną granicę wysoczyzny rewalskiej. Jego szczyt wieńczą unikatowe w skali kraju ruiny kościoła wzniesionego w I poł. XIV wieku; ich lokalizacja pokrywa się także z przebiegiem 15 południka długości geograficznej wschodniej wyznaczającego czas środkowoeuropejski (CET). 23 listopada 2009r. skarpę oraz koronę objęto ochroną, ustanawiając stanowisko dokumentacyjne o powierzchni 0,025ha.

Klif wznosi się ok. 13m ponad poziom morza. Miejscami u jego podstawy widoczne są nisze abrazyjne, a także wysięki wody i niewielkie źródła. Zbudowany jest on z, odsłaniających się powyżej plaży, glin lodowcowych zlodowacenia Wisły - zwałowych i spływowych glin formacji Śliwina oraz zwałowych i wytopieniowych glin formacji Trzęsacza. Powyżej zalegają osady ablacyjne reprezentowane przez piaski i gliny spływowe, osady soliflukcyjnych spływów peryglacjalnych oraz - w najwyższych częściach klifu - piaski eoliczne wydm białych z poziomami gleb kopalnych zawierające odkłute z podłoża przez nasuwający się lodowiec porwaki tkwiące w osadach glin zwałowych i utworów fluwioglacjalnych zbudowanych z iłów kredowych.

Największą atrakcją Trzęsacza są pozostałości po świątyni wzmiankowanej na 1331r. Nieścisłości pojawiają się w informacjach dotyczących jej odległości od brzegu. Najczęściej źródła wspominają o 1800-2000m, jednak niektóre podają zaledwie 250m. Pierwsze działania mające na celu ochronę brzegu i ratowanie kościoła podjęto na mocy dekretu króla Prus w 1772r. po tym, jak rok wcześniej do morza runęła część przyległego doń cmentarza. Okazały się one jednak na tyle nieskuteczne, że jesienią roku 1856 zdecydowano o zamknięciu świątyni. Ostatecznie decyzja weszła w życie 18 lat później, a w 1901r. na Wielkanoc do morza runęła północna ściana. Od tego czasu notowano jeszcze siedem przypadków osunięcia się fragmentów muru - ostatni 1 lutego 1994r., w wyniku czego do dziś zachował się jedynie fragment południowej ściany. W roku 2001 rozpoczęto zabezpieczanie ostatnich fragmentów ruin kościoła. Podstawę klifu zabezpieczono opaską gabionową na długości ok. 80m, a zbocze obłożono wypełnionymi ziemią materacami z siatki umożliwiającymi wzrost roślinności wzmacniającej stok.