GROTY MECHOWSKIE

Największa osobliwość przyrody nieożywionej na Niżu Polskim, a nawet na Niżu Europejskim. Stanowią rzadki okaz formy powstałej w osadach fluwioglacjalnych najmłodszego zlodowacenia. Odkryte zostały w 1818r. podczas przeprowadzania pomiarów geodezyjnych. Do ruchu turystycznego udostępniono je jednak dopiero w roku 1910, gdy pruski zarząd powiatowy wykupił teren i je odrestaurował. Lokalna tradycja określa ich nazwę w liczbie mnogiej jako nawiązanie do dwóch wejść i bogatej słupowej "fasady".

Groty Mechowskie powstały w obrębie wzgórza morenowego zbudowanego z glin zwałowych podścielonych piaskami fluwioglacjalnymi. Ze względu na fakt, iż gliny zwałowe to utwory nieprzepuszczalne, stanowiły one barierę dla wsiąkania wód opadowych. Po ustąpieniu lądolodu jednak powstał w nich cios diagenetyczny. W tak powstałe spękania zaczęły wnikać wody opadowe bogate w dwutlenek węgla. Woda podczas migracji ługowała zawarte w glinach zwałowych węglany, odprowadzając je jako kwaśny węglan wapnia do piasków fluwioglacjalnych. Wskutek zmiany reżimu wodnego (głównie ciśnienia, przepływu oraz chemizmu środowiska) dochodziło do wytrącania się w nich, pod strefami spękań, węglanu wapnia. Utwory fluwioglacjalne zostały zatem miejscowo spojone kalcytem, tworząc strukturę przypominającą siatkę. Wskutek rozwijającej się na powierzchni sieci rzecznej, do tak epigenetycznie uformowanych utworów zaczęła infiltrować woda. W wyniku sufozji, usuwała ona mniej odporne utwory, pozostawiając jednak te wcześniej spojone kalcytem. W miarę obniżania się bazy erozyjnej potoku, formowały się coraz większe pustki skalne.