WYDMA ŁĄCKA

Najrozleglejsze piaszczyste wzniesienie w stanowiącym część ponad 500ha kompleksu wydm ruchomych zwanych Białymi Górami ulokowanych na Mierzei Łebskiej. Obok Wydmy Czołpińskiej jest jedynym tego typu udostępnionym obszarem znajdującym się na terenie Słowińskiego Parku Narodowego. Cechuje się zmienną wysokością zależną od siły wiejących wiatrów; waha się ona w granicach 30-42m. Nazwę zawdzięcza wiosce Łączka, która została zasypana przez ruchome piaski.

Początkowo sądzono, iż piasek budujący Białe Góry pochodzi z erodującego klifu, jednak późniejsze badania wykazały, że część materiału wzięła się z przewiewania starych wydm. Dalsze prace przeprowadzone w poł. XX wieku doprowadziły do odkrycia lokalnego podniesienia dna morskiego na wysokości Łeby oraz zachodzącej na wybrzeżu abrazji. Występuje więc tutaj specyficzny związek między działalnością nadwodną i podwodną wybrzeża. Te dwie strefy łączy plaża o wyraźnie deflacyjnym charakterze, z której wywiewany jest piasek o średnicy poniżej 0,8mm. Wskutek wywiewania powstały także nisze deflacyjne oddzielające poszczególne wydmy. Nisze te mają formę dużych nieckowatych obniżeń, w których lokalnie sterczą kopy porośnięte trawą. To z kolei są ostańce deflacyjne związane z lokalnym podmakaniem piasku. Mokry piasek wykazuje bowiem większą kohezję, przez co jest on wytrzymalszy; podnosi ją również występująca tu roślinność.

Wydma Łącka to barchan. Jej charakterystyczny kształt wynika z kierunku wiejącego wiatru. Jest nim zachód, więc piaski w nadbałtyckich warunkach ułożyły się w wielki księżyc z ramionami skierowanymi na wschód. Dowietrzny (zachodni) stok Wydmy Łąckiej jest długi i łagodny, zawietrzny (wschodni) - stromy i krótki. Jej ruch zaczyna się już przy wietrze wiejącym z prędkością 5m/s. Wówczas ziarenka piasku wędrują po stoku nawietrznym, a gdy osiągną stok zawietrzny, gwałtownie się osypują. W ten sposób wydma jest w stanie "pokonać" kilkanaście metrów w ciągu roku, zasypując wszystko, co napotka na swojej drodze. Wędrówka ta jest wolniejsza latem oraz wiosną, gdy wiatry są słabsze; wówczas jednak przyrasta ona w górę. Jesienią i zimą zaś, w czasie silniejszych wiatrów, Wydma Łącka jest niższa, ale wędruje szybciej. Podczas ruchu występują zjawiska kurzenia oraz śpiewu.