BELWENDER

Wzgórze, w którego szczytowej części dolnopermskie melafiry tworzą zwarty pas wylewów przykryty piaskami czwartorzędowymi o miąższości 2-3m wzrastającej ku północnemu-wschodowi. Wulkanity tworzą tutaj kuestę ciągnącą się na przestrzeni 1200m; w południowej części przeważają melafiry gąbczaste, aczkolwiek odmiany te zanikają ku północy; ich spąg jest nierówny i zapada ku zapadlisku Nieporaz-Brodła. Najciekawsze wystąpienia wulkanitów znajdują się w głównym kamieniołomie, skąd wydobytą skałę użyto do budowy szosy z Krakowa do Chełmka. Jej eksploatacja na ogół prowadzona była jednak okresowo i nigdy nie rozwinęła się na większą skalę. Decydujący wpływ na taką jej postać miały trudności komunikacyjne. Wprawdzie podczas II wojny światowej zbudowano kolejkę do Okleśnej oraz przygotowywano do eksploatacji najbardziej północną część kuesty, rozpoczynając przygotowanie wcinki od zachodu, to jednak prace te nie zostały zakończone.

W nieczynnym mocno zarośniętym kamieniołomie głównym odsłaniają się przeważnie zwięzłe odmiany melafirów; gąbczaste spotyka się stosunkowo rzadko. Wśród nich nierzadko występują geody wypełnione kryształami kwarcu lub lekko fioletowego ametystu. Na największą uwagę zasługuje jednak znajdujący się w zachodniej części wyrobiska przekop, gdzie zaobserwować można cenne odsłonięcie kontaktu melafirów z podścielającą je arkozą kwaczalską. W strefie tej występuje brekcja melafirowa, a odsłaniające się skały są silnie zwietrzałe. Wyróżnić można tutaj jednak warstwę ceglastoczerwonego lub żółtawego tufu leżącego na arkozie. Nad nią zalega melafir gąbczasty; niektóre jego bryły stanowić mogą bomby wulkaniczne. Jeszcze wyżej leży spękany równolegle i prostopadle do spągu wylewu melafir barwy szarej. Najwyżej zaś widoczny jest melafir o teksturze zbitej z zaznaczonym nieregularnym ciosem; jest to ta sama skała, która odsłania się w pozostałej części kamieniołomu.