DOLINA KLUCZWODY

Forma terenu głęboko wcinająca się w górnojurajskie utwory zwana Doliną Wierzchówki. Całkowita jej długość wynosi 7km, a górną jej część zajmują zabudowania wsi Wierzchowie, w której biją źródła Kluczwody. Powyżej rozciąga się malownicza grupa skalna Berdo, kryjąca trzy jaskinie: Mamutową, Dziką i udostępnioną do zwiedzania - Wierzchowską Górną.

Najciekawszy jest jej środkowy odcinek między Wąwozem Zelkowskim a Gackami. Dolina ma tu jarowy charakter o zmiennym przebiegu z szeregiem stromych skałek zboczowych.

W rejonie Ujazdu, położonego w pobliżu północnej krawędzi Rowu Krzeszowickiego, znajduje się fragment Małopolskiego Szlaku Geoturystycznego. Odsłaniają się tu utwory będące najwyższą częścią profilu górnej jury okolic Krakowa. Są nimi wapienie drobnodetrytyczne o uziarnieniu frakcjonalnym. W nich, prócz drobnych konkrecji krzemionkowych, widoczne są rozległe horyzonty płaskur krzemionkowych o znacznej miąższości. Utwory węglanowe, wśród których te płaskury występują, stanowią osady spływów grawitacyjnych typu kalciturbitydów (węglanowych osadów prądów zawiesinowych). Na nich zalegają bezładnie rozmieszczone fragmenty wapieni skalistych tkwiące w marglistej masie. Reprezentują one spływ gruzowo-błotny (debris flow). Wszystkie te osady powstawały w zbiorniku morskim o zróżnicowanym reliefie dna. Elelmentami wyniesionymi były obszary, na których następował wzrost mikrobialnych budowli węglanowych. Z nich część osadów była grawitacyjnie transportowana w postaci prądów zawiesinowych i spływów gruzowo-błotnych.

Obecność górnojurajskich osadów redeponowanych w przykrawędziowej strefie Rowu Krzesowickiego sugeruje, że mógł on istnieć już w późnej jurze. Nie jest jasne co było głównym źródłem krzemionki tworzącej płaskury. Niewykluczone, że były to pancerzyki radiolarii. W normalnych warunkach (w czasie wolnej sedymentacji) obumarłe radiolarie redeponowane są na dnie, a krzemionka z ich pancerzyków rozpuszcza się w wodzie morskiej. Gwałtowne przysypanie dna przez osad spływu grawitacyjnego mogło spowodować uwięzienie krzemionki, która migrując w roztworach porowych (krążących w niezlityfikowanych osadach), utworzyła grube horyzonty płaskur krzemionkowych.