ZAJĘCZA GÓRA

Nieczynny kamieniołom górnojurajskich wapieni założony w obrębie mioceńskiej wyspy z wybrzeżem klifowym, którego obecność stwierdzono na podstawie jednego z najlepiej zachowanego w Polsce głazowiska. Wyraźny w tutejszych utworach jest także zapis alpejskich ruchów górotwórczych (faza młodokimeryjska) ustalony dzięki niezgodności kątowej i luce stratygraficznej. Wysoka wartość edukacyjna tego wyrobiska zdecydowała więc o stworzeniu w nim 12 sierpnia 1993r. stanowiska dokumentacyjnego.

W najniższej części zachodniej partii kamieniołomu występują nachylone ku północy pod kątem 30° jasnoszare gruboławicowe wapienie organodetrytyczne i muszlowce górnej jury (kimeryd). Na nich zalegają z kilkustopniową niezgodnością kątową utwory kredowe, których najniższą część stanowi ok. 1,5m miąższości szaro-zielonkawy piaskowiec glaukonitowy z warstewką zlepieńcowatą w spągu złożoną z drobnych otoczaków kwarcu i fosforytów. W jego stropowej części występują nory ścięte od góry przez płaską powierzchnię erozyjną, na której z luką stratygraficzną - ale bez niezgodności kątowej - zalegają turońskie grubo- i średnioławicowe jasne wapienie margliste oraz opoki z płaskurami i soczewkami czarnych czertów. Widoczne we wschodniej części kamieniołomu utwory koniaku wykształcone w tej samej facji kończą sekwencję skał mezozoicznych. Na skałach turonu niezgodnie zalega mioceńskie głazowisko wypełniające szeroką i głęboką na kilka metrów bruzdę. Nie wykazuje ono uporządkowania; głazy osiągają średnicę 70cm, a przestrzenie między nimi wypełnia drobniejszy żwir. Przeważają w nim węglany kimerydu (muszlowce identyczne z występującymi w podłożu oraz wapienie pelitowe), mniej liczne są czerty pochodzące z opok kimerydu, a najmniej - piaskowce cenomanu. Wiele węglanowych głazów i otoczaków jest podrążonych przez skałotocze.