KARCZÓWKA

Wzgórze będące kulminacyjną częścią Pasma Kadzielniańskiego; stanowi najdalej na północ wysunięty fragment pasa skał dewońskich południowego skrzydła synkliny kieleckiej. Najprawdopodobniej już od średniowieczna z zachodnich i południowych stoków wydobywano rudy ołowiu, a w latach 1624-31 na jego szczycie wzniesiono zespół klasztorny.

Mineralizację kruszcową Karczówki stanowi system dyslokacji wypełnionych kalcytem z galeną, sfalerytem, barytem, podrzędnie - pirytem i chalkopirytem. Strefy żyłowe związane są z dwoma etapami spękań tektonicznych; najczęściej składają się z sieci drobniejszych użyleń, w zasięgu których wapienie są mocno spękane i skruszone; osiągają one długość 500m, szerokość - 1-4m. Główny minerał tych żył (kalcyt) występuje w dwóch generacjach: starszej (związana ze spękaniami waryscyjskimi; bezkruszcowa) i młodszej (powiązana z górotwórczością alpejską; współwystępuje z barytem i siarczkami - głównie galeną, która ma formę płaskur miąższości do 5cm, gniazd, okruchów i impregnacji, w strefie wietrzenia jej skupienia pokryte są cerusytem). Kruszconośne żyły Karczówki należą więc do alpejskiej formacji ołowiowo-cynkowej z barytem i kalcytem. Roztwory mineralizujące miały charakter ascensyjny, ale mogły być też parahydrotermalne, regenerowane. Pierwotna mineralizacja kruszcowa nie została jednak szczegółowo rozpoznana, bowiem większość informacji złożowych dotyczy strefy przypowierzchniowej, która objęta jest zaawansowanymi procesami wietrzeniowymi.