TUMLIN

Największy i najstarszy (wraz z Ciosową) kamieniołom piaskowców tumlińskich. Skała jest średnio- i drobnoziarnista; ziarna kwarcu z podrzędną domieszką skaleni spojone są materiałem żelazisto-ilastym; wykazuje wyraźne wielkoskalowe warstwowanie skośne. Pojedyncze laminy (miąższości kilkunastu milimetrów do kilku centymetrów) zwykle wykazują dużą oboczną ciągłość i można je śledzić na przestrzeni kilkudziesięciu metrów; często są one ugięte i wykazują nachylenie od niemal 40° do horyzontalnego. Współkształtnie ułożone laminy tworzą zestawy o ponad 2m grubości; są one ograniczone płaskimi lub lekko wklęsłymi powierzchniami erozyjnymi nachylonymi w różnych kierunkach pod niewielkim kątem. Laminy w sąsiadujących ze sobą zestawach często wykazują przeciwne nachylenie.

W kamieniołomie występują utwory nie tylko pochodzenia eolicznego; niektóre z nich powstały w obniżeniach międzywydmowych, które po krótkotrwałych ulewach stawały się szybko wysychającymi zbiornikami wodnymi zasilanymi przez spływające do nich strumienie. Należą do nich pakiety warstwowanych horyzontalnie lub słabo nachylonych piaskowców charakteryzujących się gorszą selekcją materiału. Większa domieszka iłu powoduje, iż łatwiej wietrzeją, rozwarstwiając się na cienkie płytki. Obecne w nich są szczeliny z wysychania, zwitki błotne, odlewy śladów kropel deszczu oraz asymetryczne zmarszczki powstałe w środowisku wód płynących.

W północnej ścianie wyrobiska zachował się także 2m głębokości kanał erozyjny wycięty przez okresowo płynący strumień, a niektóre powierzchnie warstw noszą ślady działalności organizmów ryjących w błotnistym dnie kałuż. Bardzo rzadko występują tropy niewielkich gadów, które niegdyś kroczyły po wilgotnym podłożu.