MARMUR BŁ. SALOMEI

Rodzaj kamieniarskiego materiału zdobniczego swoją nazwę zawdzięczający księdzu Sebastianowi Piskorskiemu. W 1689r. tak właśnie nazwał on skałę wydobywaną w niewielkim łomie na wschodnim zboczu Doliny Prądnika, w południowej części wzgórza Grodzisko, na którym wzniesiono pustelnię bł. Salomei. Ze względu na dużą zwięzłość i trudności w wydobyciu, były one eksploatowane sporadycznie. Należą do Małopolskiego Szlaku Geoturystycznego.

Litologicznie są to wapienie mikrobialno-gąbkowe zaliczane do facji wapieni skalistych górnej jury. Budują je głównie struktury mikrobialne - produkty działalności cyjanobakterii oraz płaskie i kielichowate skalcyfikowane gąbki krzemionkowe średnicy do kilkunastu centymetrów. Obok nich w jasnej skale występują także ślimaki, fragmenty amonitów, mszywioły i ramienionogi.

Z uwagi na wyjątkowość występowania i rozproszenie, elementy wystroju z marmurów bł. Salomei stanowią egzemplarze unikatowe. Oprócz Pustelni bł. Salomei w pobliskim Grodzisku, znaleźć je można w krakowskim kościele św. Anny (kolumny wraz podstawami w ołtarzu św. Jana Kantego), w kościele św. Andrzeja przy klasztorze Sióstr Klarysek (m.in. portal przy północnej ścianie kościoła w wejściu do nawy) oraz w starosądeckim kościele św. Trójcy przy tamtejszym klasztorze klarysek (m.in. podstawy kolumn w ołtarzu głównym). We wszystkich tych miejscach kamień wykorzystano także do posadzek i innych elementów wystroju.