MIEDZIANA GÓRA

biegnące wzdłuż uskoków poprzecznie przecinających strefę złożową; w szybie Stanisław August głębokim na ok. 55m przebito serię ilastą i rozpoczęto głębienie w obrębie ciemnych wapieni górnodewońskich. Pomimo podjętych działań, przedsiębiorstwo miedzianogórskie przynosiło straty, czego przyczyną były ograniczenia górnicze (w latach 1785-88 wydobywano ok. 100t rudy miedzi rocznie) oraz niska jakość pozyskiwanych surowców. W ostatniej dekadzie XVIII wieku kopalnie upadły, a prace górnicze polegały wyłącznie na okresowej eksploatacji do potrzeb doraźnych. Jednak na początku XIX stulecia uzyskano większą produkcję miedzi; odrestaurowano wcześniej zawalone szyby, wybudowano nowe (Karol oraz najprawdopodobniej - Franciszek i Oberhutman); w odrębnej kopalni wydobywano także rudy żelaza. W kolejnych latach kopalnie przeszły znaczny rozwój - Zygmunt został rozbudowany do czterech poziomów (najgłębszy szyb Barbara osiągnął prawie 90m), z przerwami powstawała też sztolnia Stanisław służąca m.in. odwodnieniu złoża (ostatecznie jej nie ukończono, wykonano ok. 800m chodnika). W 1824r. zlikwidowano nierentowne górnictwo w Miedzianej Górze; na przestrzeni lat 1817-27 wydobyto tutaj 2835t rudy, z której uzyskano 235t miedzi. Kontynuowano jedynie eksploatację rud żelaza, jednak ze względu na znaczny koszt eksploatacji związany z odwadnianiem, w 1834r. zamknięto kopalnię miedzianogórską. Otwarto ją ponownie sześć lat później, a wydobycie prowadzono do 1870r. Podczas I wojny światowej Austriacy wykonali na terenie dawnej kopalni miedzianogórskiej dwa nowe szyby (austriacki I, austriacki II) i wydobyli 1425t rudy. Po odzyskaniu niepodległości kontynuowano prace poszukiwawcze do 1923r.; nie stwierdzono jednak istnienia ekonomicznie wartościowego złoża miedzi.

Obecnie pierwotny kształt wielu śladów powstałych w wyniku eksploatacji rud miedzi, cynku i żelaza na terenie Miedzianej Góry jest zaburzony ze względu na późniejsze zmiany związane z rozbudową wsi i gospodarką rolną. Po górniczej działalności do dziś zachowały się jednak hałdy i leje o kilkumetrowych rozmiarach, a także nieco mniejsze zwałowiska oraz zagłębienia. Znajdujące się na długości ok. 200m pozostałości szybu Stanisław oraz szybu austriackiego 2 października 1987r. objęto ochroną pod postacią pomnika przyrody nieożywionej.

1 | 2 | 3

Wykorzystywanie materiałów zamieszczonych w Geotydzie
bez zgody właściciela praw autorskich jest zabronione