WINNICA

Rozległe wyniesienie o charakterystycznej płaskiej wierzchowinie przewyższającej o 100m poziom dna doliny Wisły wyraźnym tektonicznym progiem morfologicznym. Jest fragmentem południowej krawędzi Wyżyny Krakowsko-Częstochowskiej. Stanowi także zachodni kraniec zrębów tektonicznych monokliny śląsko-krakowskiej zwanych zrębami nadwiślańskimi, do których należą także wzgórza okolic Kamienia oraz Kajasówka.

Winnica "wyrasta" z fragmentu równiny fluwioglacjalnej utworzonej w plejstocenie z piaszczystych osadów zlodowacenia środkowopolskiego. Podstawę i trzon wzniesienia stanowią górnokarbońskie utwory piaskowcowo-zlepieńcowate widoczne w zwietrzelinach zachodniej części góry. Na nich leżą warstwy skał środkowej i górnej jury ścięte płaską powierzchnią trzeciorzędowego zrównania, na której miejscami zachowały się paleogeńskie rumosze i gliny rezydualnej pokrywy zwietrzelinowej.

W 12 okolicznych kamieniołomach eksploatowano jurajskie wapienie płytowe i skaliste służące za surowiec do wypału wapna oraz jako kamień budowlany. W północnych zboczach góry wydobywano (w XVIII i XIX wieku) kilkudziesięcioma szybikami środkowojurajskie osady lądowe - tzw. glinki mirowskie lub ogniotrwałe.

W południowo-zachodniej części wzgórza zlokalizowany jest nieczynny kamieniołom wapieni skalistych. Są one jasne, pozbawione warstwowania, silnie spękane i skrasowiałe. Wypalano z nich wapno w piecu widocznym poniżej wyrobiska.