STREFA TEISSEYRE'A-TORNQUISTA

Składa się z dużej liczby uskoków równoległych do siebie i rozciągających się w Polsce z północnego-zachodu na południowy-wschód od Koszalina poprzez Chojnice, Tucholę, Grudziądz, okolice Warszawy, Zamość, Tomaszów Lubelski. Poza granice Polski kontynuuje się w kierunku Morza Czarnego, a także na północny-zachód.

O wyznaczeniu na przełomie XIX i XX wieku linii tektonicznej biegnącej przez tereny środkowej Europy i Polski zdecydowały obserwacje geologiczne Teisseyre'a i geofizyczne Tornquista, które stwierdziły różną budowę geologiczną i odmienne własności magnetyczne skał północno-wschodniej i południowo-zachodniej Europy.

Wyznaczenie strefy T-T na terenie Polski jest bardzo utrudnione ze względu na duże miąższości utworów nadległych. Dlatego też wyznaczono ją na podstawie badań geofizycznych, dzięki którym stwierdzono w spągu skał osadowych istnienie podwójnego stopnia (dolna i górna granica), wzdłuż którego skały krystaliczne platformy wschodnioeuropejskiej gwałtownie obniżają się w kierunku południowo-zachodnim. Prowadzone równolegle badania geologiczne wykazały wzrost miąższości skał osadowych w kierunku zachodnim, co tłumaczy się znaczną stabilnością skorupy w strefie T-T. Aktywność uskoku tej strefy była odmienna w różnym czasie. Ostatnio wyraźnie zaznaczającą się była aktywność przypadająca na fazę laramijską.