SYLUR

Utwory od landoweru po dolny ludlow włącznie występują na całym obszarze świętokrzyskim; są to ciemne łupki ilaste z licznymi przewodnimi graptolitami. Nad nimi leżą osady facji szarogłazowej (zlepieńce, piaskowce, mułowce, łupki szarogłazowe) górnego ludlowu i postludlowu, z których część ma genezę wulkaniczną. Górny sylur obecny jest w bloku łysogórskim (piaskowce, mułowce, łupki ilaste i szarogłazy). Sylur znany jest także z Sudetów (Góry Kaczawskie, Góry Bardzkie - zmetamorfizowane łupki graptolitowe, łupki krzemionkowe, lidyty; ofiolity kry gnejsowej Gór Sowich), platformy prekambryjskiej (cechuje go jednolitość facjalna i znaczna miąższość; są to łupki ilaste i mułowce graptolitowe z przewarstwieniami piaskowców, szarogłazów i wapieni). W antyklinorium dolnego Sanu i w podłożu niecki miechowskiej utwory sylurskie wykazują analogie z obszarem świętokrzyskim, zaś skały podłoża monokliny przedsudeckiej to głównie zmetamorfizowane skały drobnookruchowe.

Na powierzchni skały syluru występują w Górach Świętokrzyskich i Sudetach, a pod przykryciem skał młodszych - niemal na całym obszarze Polski pozakarpackiej. Nie mają one większego znaczenia surowcowego; są to jedynie skały okruchowe lokalnie eksploatowane na potrzeby miejscowego budownictwa - szarogłazy w Górach Świętokrzyskich oraz łupki krzemionkowe z lidytem w Sudetach.