KARPATY ZEWNĘTRZNE (FLISZOWE)

Najbardziej na północ wysunięta jednostka karpacka. Od wschodu jej kres wyznacza granica państwa, a graniczy z: na północy - zapadliskiem przedkarpackim, na południu - Pienińskim Pasem Skałkowym, na zachodzie - doliną Olzy. Główne pasma: Bieszczady, Gorce, Beskid Sądecki, Słone Góry, Doły Jasielsko-Sanockie. Najwyższe szczyty - Babia Góra, Turbacz, Radziejowa, Pilsko, Tarnica.

Karpaty zewnętrzne zbudowane są ze skał jury, kredy, trzeciorzędu (paleogen). Składają się z naprzemianległych piaskowców i łupków (zlepieńce, margle). Skały fliszu (osadzone w zróżnicowanym morzu podzielonym na mniejsze baseny) Karpat zewnętrznych leżą między Karpatami wewnętrznymi a strukturami paleozoicznymi Polski środkowej. Dzielą się na wschodnie i zachodnie; granicą między nimi jest Dunajec.

Fałdowania w Karpatach następowały niejednocześnie. Najpierw dźwigały się w części południowej oraz zachodniej, stąd istnieje zróżnicowanie tektoniczne. Mniej skomplikowane, ale bardziej rozległe płaszczowiny występowały w części wschodniej. Różnica między Karpatami zachodnimi a wschodnimi wynika z: czasu fałdowania, stopnia skomplikowania tekstury, litologii. W wyniku ruchów górotwórczych w neogenie (miocen, baden - faza sawska, styryjska, attycka) osady fliszowe zostały sfałdowane i oderwane od starszego podłoża. Powstały płaszczowiny nasunięte z południa na północ; obok nich występowały płaszczowiny cząstkowe i łuski. W poszczególnych jednostkach strukturalnych występują skały mniej więcej tego samego wieku. Różnią się facją, skamieniałościami i litologią