SYNKLINORIUM SZCZECIŃSKO-ŁÓDZKO-MIECHOWSKIE

Ciągnie się od Szczecina po brzeg Karpat; wypełnione osadami kredy górnej. Jest jednostką depresyjną ostatecznie uformowaną w fazie laramijskiej. Dzieli się na trzy części rozdzielone elewacjami Obornika (za antyklinami Szamotuł i Rogoźna) oraz elewacją Przedborską.

Północna część synklinorium granicząca z antyklinorium pomorskim wzdłuż strefy fleksurowo-uskokowej (od Świnoujścia ku południowemu-wschodowi); skrzydła asymetryczne, bardziej strome północno-wschodnie.

Dzieli się na dwie części: północno-wschodnią (o kierunku NW-SE, dużej miąższości kredy górnej (ok. 2500m), podłożu podpermskim na znacznej głębokości, dużej miąższości facji salinarnej (struktury halokinetyczne, liczne antykliny z jądrami wypełnionymi cechsztynem - grzebieniami, słupami, poduszkami solnymi przebijającymi trias i jurę dolną) świadczącej o tym, że w cechsztynie była tu duża depresja) i południową (blok Gonowa; miąższość kredy 400-600m; tektonika mało urozmaicona; występują spęcznienia solne, na południu - elewacja Obornik złożona z kilku antyklin o kierunku NW-SE, gdzie na powierzchnię podtrzeciorzędową wychodzi jura i kreda dolna (tworzyły się one stopniowo, wpływając na przebieg sedymentacji)).

Surowce: ropa naftowa, iły trzeciorzędowe, gliny czwartorzędowe, wody mineralne (Świnoujście, Kamień Pomorski).